Poniższe metody są wiodącymi, z którymi spotkają się Państwo w naszych placówkach, jednak ich stosowanie zależne jest od specyfiki danego oddziału.
Zachęcamy do zapoznania się z nimi i dopytania dyrektora o szczegóły.
Metoda gimnastyki twórczej Carla Orffa
Twórca tej metody wyszedł z założenia, iż ćwiczenie gimnastyczne należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno-muzyczną oraz kulturą słowa. Głównym celem i zadaniem metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej (zwłaszcza z powiązania muzyki z ruchem) Zarówno muzyka jak i ruch, oraz żywe słowo przenikają się.
Gimnastyka rytmiczna Marii i Alfreda Kniessów
W metodzie tej eksponuje się naturalne formy ruchowe. Zajęcia polegają na naśladownictwie ruchu prowadzącego, który jest również współćwiczącym. Metoda Kniessów ma tę zaletę, iż stosuje się w niej nietypowe przybory, stosowane również jako instrumenty perkusyjne (patyczki, butelki z ryżem, łuski orzecha kokosowego, dzwoneczki, itp.)
Koncepcja aktywnego słuchania muzyki wg Batii Strauss
Istotą tej metody jest chęć przybliżenia dzieciom muzyki klasycznej poprzez tzw. „aktywne słuchanie”. Polega ono na wykonywaniu prostych układów rytmiczno – tanecznych proponowanych przez nauczyciela, często z wykorzystaniem instrumentów. Jako instrumenty stosowane są np. tarki wykonane z drewna, różne patyczki, pudełka akustyczne, przeszkadzajki wykonane z nakrętek po sokach, nakrętki z gumkami oraz tradycyjne instrumenty perkusyjne.
Metoda opowieści, improwizacji ruchowej Rudolfa Labana
Nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami ruchu, takimi jak: odkrywanie, naśladowanie, inscenizacja, pantomima, gimnastyka wykorzystująca ruch naturalny, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, taniec opowieść ruchowa, itp. .Nauczyciel staje się współuczestnikiem i współpartnerem zabaw. Dziecko uczy się współdziałania z partnerem i grupą.
Elementy metody behawioralnej
Głównym założeniem tej formy leczenia terapeutycznego jest przekonanie, że myśli, emocje i zachowania człowieka wzajemnie na siebie wpływają, tworząc wzorce zachowań.
Odnalezienie bodźca odpowiadającego za nieprawidłową reakcję określa się częścią poznawczą terapii. Behawioralna strona terapii to eksperymenty, które mają nauczyć dziecko nowych reakcji i zachowania, bez bagażu w postaci emocjonalnych obciążeń. Testowanie nowych sytuacji pozwala na zmianę zachowania, wypracowania nawyków, nauczenia całkiem nowych reakcji na bodźce.
Terapia behawioralna skierowana jest do dzieci z zaburzeniami rozwoju, dostarcza technik umożliwiających ułatwienie dziecku nabywanie nowych umiejętności i wiedzy. Jest to jedyne udowodnione naukowo podejście terapeutyczne, które przynosi szybkie efekty w pracy z dziećmi min. ze spectrum autyzmu.
Metoda Krakowska®
Metoda Krakowska® wychodzi z założenia, że należy dostarczyć dziecku tej wiedzy, która z powodu zaburzeń nie mogła być przez nie samodzielnie zdobyta. Podkreśla wymóg stymulacji rozwoju zdrowego dziecka i jednoczesnego korygowania zaburzeń funkcjonalnych, wrodzonych, genetycznych i nabytych. Swoje założenia opiera na neurobiologicznej tezie, według której zdolność do powstawania nowych synaps nigdy się nie kończy i jest w pełni zależna od konkretnych doświadczeń dostarczanych jednostce. Dziecko uczy się zachowań i ról społecznych przede wszystkim językowo, biorąc czynny udział w interakcjach społecznych, jednak zanim będzie gotowe do przyswajania umiejętności i wiedzy o świecie w grupie rówieśniczej, musi współdziałać indywidualnie z osobą dorosłą.
Elementy planu daltońskiego
Plan daltoński polega na metodzie indywidualnej pracy uczniów a więc zrywa z tradycyjnym sztywnym klasowo lekcyjnym systemem nauczania.
Twórczyni metody – Helen Parkhurst chciała, aby nauczanie masowe w klasie zastąpić samodzielnym uczeniem się dzieci w szkole, pozwolić dzieciom uczyć się we własnym tempie, pobudzić do współpracy, zastosować indywidualne sprawdzanie wyników pracy u każdego ucznia przez nauczyciela.
Plan daltoński umożliwia dostosowanie tempa nauki do rzeczywistych możliwości ucznia, wdrażał dziecko do polegania na sobie, budził inicjatywę i samodzielność młodzieży zarówno w działaniu jak i myśleniu, wyrabiał poczucie odpowiedzialności za wykonanie podjętego zadania, zmuszał do poszukiwania najlepszych i najprostszych metod pracy.
Dziecięca matematyka wg Koncepcji Prof. Gruszczyk-Kolczyńskiej
Dziecięca matematyka to koncepcja wspomagania rozwoju umysłowego dzieci wraz z edukacją matematyczną realizowana tak, aby zapewnić im sukcesy w nauce. Istotą wspomagania rozwoju jest mądrze organizowany proces uczenia się dzieci. Najważniejsze są osobiste doświadczenia, dziecka stanowią one budulec z którego dziecięcy umysł tworzy pojęcia i umiejętności.
Pedagogika zabawy
Główne inspiracje teoretyczne pedagogika zabawy czerpie z psychologii humanistycznej. Ideą przewodnią jest wiara w człowieka i jego potencjalne możliwości. Pedagogika zabawy to działania dające grupie możliwość rozwoju w atmosferze zaufania, wzajemnej akceptacji, bez względu na wiek i umiejętności. Dlatego niezbędna jest współpraca wychowawcy i wychowanka.
Aby warunki zabawy i pracy mogły zaistnieć należy wziąć pod uwagę następujące zasady
- zasada dobrowolności uczestnictwa w zabawie (dzieci mają czuć, że to od nich samych zależy podjęcie decyzji o uczestnictwie w zabawie)
- zasada uwzględniania wszystkich poziomów komunikowania się (należy wziąć pod uwagę zarówno komunikowanie niewerbalne i werbalne)
- zasada uznawania przeżyć jako wartości (wskazuje na to, że każdy ma prawo różnorodnych emocji )
- zasada różnorodności środków wyrazu (oddziaływanie na różne zmysły, stosowanie różnych środków ekspresji)
- zasada współpracy (unikać działań zawierających elementy rywalizacji, porównania i oceniania)
- zasada „tu i teraz” (należy dostosować metody, ich charakter i tempo do aktualnej kondycji uczestników).